prolog

      Wszystko zaczęło się od chmury. Wiatr dmuchał we wszystkie strony i popychał dziewczynę w nieznane jej kierunki. Przez chwilę nie wiedziała co się dzieje, pociemniało jej w oczach i nie mogła oddychać. Czuła, jakby ktoś zatykał jej dopływ powietrza do płuc.
      Że też zachciało jej się pooddychać na świeżym powietrzu. Zaklęła swoją głupotę.
      Próbowała się zatrzymać. Kręciła się w miejscu, jakby była na karuzeli, bardzo szybkiej karuzeli. Spagetti, które zjadła przed wyjściem wracało tą drogą, którą przyszło. W tym samym momencie, przez nogi, aż po głowę i przez całe ciało przeszedł ją ogromny ból. Złapała się obiema rękami za głowę, mając wrażenie, że zaraz odpadnie. Jej kolana uginały się pod wpływem narastającej siły podmuchów. Upadła.
       Chwilę później obudziła się na ziemi. Przynajmniej tak jej się na początku zdawało. Tak na prawdę leżała na ... sama nie wiedziała na czym. Było puchate i miękkie jak materac. Leżała na brzuchu na ziemi. Już nie czuła bólu. Wszystko to, co przed chwilą doświadczyła, zniknęło. Podniosła się na łokciach i rozejrzała dookoła. Nie było tam nic, prócz bieli. Wydawało się, że ta biel jest wszędzie. Nie wiedziała, gdzie jest i co robiła w takim dziwnym miejscu. Jeszcze przed sekundą spacerowała po pagórku niedaleko jej domu.                                  
       Obejrzała się po ciele, wypatrując jakichś obrażeń wywołanymi niecodziennymi warunkami pogodowymi. Nie znalazła nic nowego, oprócz niewielkich rozmiarów bransoletki na nadgarstku, na której wygrawerowany był napis "WITAJ W ZAŚWIATACH".